به گزارش بنیان به نقل ازRegenerative medicine، این محققین بعد از جداسازی این سلول های بنیادی از دو منبع ذکر شده، آن ها را به سلول های تولید کننده انسولین تمایز دادند و این سلول های تمایزیافته را از نظر ژنتیکی و عملکردی مورد ارزیابی قرار دادند. آن ها این سلول های بنیادی مزانشیمی را از طریق سیاهرگ دمی به رت هایی که برای دیابت القا شده بودند، تزریق کردند و سطح قند خون آن ها را بعد از پیوند مورد ارزیابی قرار دادند. نتایج این مطالعه نشان داد که ژله وارتون در مقایسه با خون بند ناف، هموژن تر بوده و در آزمایشگاه، به طور موثرتری به سلول های تولید کننده انسولین تمایز می یابد و هایپرگلیسمی را در این رت ها کنترل می کند. این نتایج پیشنهاد می کند که سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از ژله وارتون منبع بهتر و بالقوه تری برای سلول درمانی دیابت شیرین هستند.

پایان مطلب/